Food Stories #2 กาแฟ

 

               “ทำไมเช้านี้ไม่มีคนเลยวะเต้”เสียงของพิมบาริสต้าสาวพูดกับเต้หนุ่มบาริสต้าฝึกหัด “เดี๋ยวก็มาพี่พิม ปกติของวันศุกร์ปะพี่”เสียงตอบจากหนุ่มรุ่นน้อง “อีกอย่างนางฟ้าประจำร้านยังไม่มาด้วยเนอะ”พิมกล่าว “ใครพี่คุณส้มอะนะ ก็จริงพอแกมานั่งที่ไรหนุ่มๆมากันเต็มเลย”เต้กล่าวเสริม “นั่นไงพูดถึงก็มาเลย”พิมพูดพร้อมกลับส่งสายตามไปยังประตูทางเข้าร้าน ร่างสูงสง่า ในชุดทำงานที่เหมือนพร้อมจะไปออกกำลังกายมากกว่า เดินตรงเข้าที้ร้าน วางกระเป๋าในที่ประจำ ยกนิ้วส่งสัญญานมายังพิม ก็เป็นอันเข้าใจว่าต้องเอาอะไรบ้างไปเสิร์ฟเธอ ส่วนวันไหนเธอจะสั่งอะไรเพิ่มเติม เธอก้จะเดินมาที่หน้านบาร์ด้วยตัวเอง

               แม้ว่าเธอจะนั่งอยู่ตรงนั้นประมาณ8-10ชั่วโมงต่อวัน ก็ไม่มีใครว่าอะไรเธอเพราะเธอใช้จ่ายในร้านไม่ต่ำกว่าสี่ห้าร้อยบาท ยังไม่รวมที่เป็นแม่เหล็กที่ดึงดูดลูกค้าหนุ่มๆ หรือแม้แต่สาวๆบางคน ที่แวะเวียนมาร้านซื้อเครื่องดื่มโดยมีจุดประสงค์แค่ได้เจอเธออีกไม่น้อย ตอนแรกพิมกับเต้ก็ไม่รู้หรอก แต่หลังๆวันไหนที่เธอไม่มา จะถามหากันแทบทุกคน แต่ที่น่าเสียดายคือ ไม่มีหนุ่มคนไหนที่จะกล้าเข้าไปคุยกับเธอแม้แต่คนเดียว แต่นั่นก็อาจเป็นเรื่องดีสำหรับทุกๆคนก็ได้

               แต่วันนี้เธอนั่งจนใกล้เวลาปิดร้านเนื่องจากงานไม่เสร็จ “น้องพิมน้องพิมร้านปิดกี่โมงคะ”เสียงเธอตะโกนถามเมื่อรู้สึกว่าเธอเป็นคนสุดท้ายที่ยังนั่งอยู่ “ตามสบายเลยค่ะพี่ส้ม เดี๋ยวพิมกับเต้เก็บร้านรอ”พิมตอบ “ขอบคุณมากนะคะ”เสียงเธอตอบกลับมา จริงๆแล้วร้านกาแฟมันก็คือสวนหน้าบ้านของพิมนั่นแหละการที่ลูกค้าจะนั่งเกินเวลา เธอก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากขึ้นเท่าไร เวลาประมาณ6โมงเย็นเต้ก็ขับจักรยานยนต์คู่ใจกลับไป แต่งานเจ้ากรรมของคุณส้มก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะเสร็จ แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจเก็บของเตรียมจะกลับ “งานเสร็จแล้วหรือพี่ส้ม”พิมถาม “ยังเลยค่ะ แต่ว่ากลับไปทำต่อที่อื่นก็ได้”เธอตอบ “ไม่ต้องเลย ทำที่นี่แหละพี่”พิมกล่าวพร้อมกับเปิดไฟให้แสงสว่างตรงบริเวณที่ส้มนั่งอยู่ “เกรงใจค่ะ น้องพิมต้องกลับบ้านอีก”ส้มกล่าวด้วยสีหน้าเกรงใจ “ที่นี่บ้านพิมค่ะพี่ มาเดี๋ยวพิมนั่งเป็นเพื่อน”พิมพูดพร้อมกับเดินไปพร้อมกับน้ำเปล่า2แก้ว เพื่อกดดันให้เธอทำงานต่อ

               หลังจากนั้นบรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบสักพัก จนกระทั่งงานเจ้ากรรมใกล้จะเสร็จ “ขอบคุณมากนะน้องส้ม งานพี่ใกล้จะเสร็จแล้ว”ส้มพูดพร้อมกับรอยยิ้ม  “ยินดีค่ะ พี่ส้มมาอุดหนุนพิมแทบทุกวัน อีกอย่างพี่ส้มรู้ไหมเนี่ย ว่าเป็นนางกวักประจำร้านเลย ทั้งหนุ่มทั้งสาว”พิมเริ่มแซวเพราะเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของเธอ “ขนาดนั้นเลยเหรอ พี่ไม่ได้สนใจก้มหน้าก้มตาทำงาน”ส้มตอบ “ค่ะพี่ ช่วงนี้ดูหนักขึ้นนะคะ”พิมถามด้วยความเป็นห่วง “พี่เร่งมันเองแหละ กิจการตัวเองจะทำให้ช้าก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไมอยากจะให้มาโตเร็วๆจังช่วงนี้”เธออธิบายถึงสาเหตุ “อ้อ พิมขอโทษนะพี่ อยากรู้จริงๆพี่ส้มมีแฟนยังคะ”พิมถามอย่างเกรงใจแต่ห้ามความอยากรู้ของตัวเองไม่ไหว “จะไปมีได้ไง พี่ไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากที่นี่กับคอนโดมาสักพักและ”นั่นเป็นคำตอบที่ทำให้พิมอึ้งไปสักพัก “ห้าง อะไรก็ไม่ไปเลยเหรอพี่”พิมถามต่อ “นี่ไงห้างพี่”เธอตอบพร้อมกับยกโทนศัพท์ในหน้าที่เต็มไปด้วยแอพซื้อขายของ พิมเงียบไม่พูดอะไรต่อในใจได้แต่คิดว่าพี่แกทนอยู่ได้อย่างไร จนในที่สุดงานของส้มก็เสร็จตามที่เธอต้องการ ซึ่งก็กินเวลาไปไม่มากนัก

               วันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันเสาร์ ซึ่งปกติส้มจะไม่มาที่ร้าน แต่วันนี้เธอกลับเดินมา ในชุดอยู่บ้านที่อยู่บ้านจริงๆ แต่ก็เรียบร้อยมิดชิดตามสไตล์ของเธอ “พี่ส้มมาไงเนี่ยพี่”พิมกล่าวทักทาย “มาพักผ่อน แล้วก็เมื่อวานรบกวน วันนี้เลยมาเป้นนางกวักให้อีกวัน”ส้มกระซิบข้างหูแซวกลับ วันนี้เธอมาพักผ่อนจริงๆไม่นั่งมุมเดิม ไม่มีอุปกรณ์ทำงาน ไม่สั่งกาแฟเข้มๆ นั่งใกล้ๆกลับบาร์บางครั้งก็รับหน้าที่เด็กเสิร์ฟ แทนเต้ที่หยุดไปในวันนี้ เหมือนที่ใครไปส่งข่าวอะไร ลูกค้าวันนี้เยอะผิดปกติ จนพิมทำแทบไม่ทัน “นี่พี่ส้มเช็คอินใช่ไหมเนี่ย”พิมถามขณะที่ได้มีเวลาพัก “ใช่สิ มาทุกครั้งพี่ก็ลงรูปทุกครั้ง แค่วันนี้มีรูปตัวเองด้วย ปกติมีแต่กองเอกสารกับแก้วกาแฟ”ส้มตอบ “มิน่าล่ะมากันเต็มร้าน”พิมตอบพร้อมกับสายหัว

               พอบ่ายๆส้มก็กลับไป “คุณส้มเนี่ยเขาเหมือนกาแฟเลยเนอะเจอทีไรก็ใจสั่น”ลูกค้าคนหนึ่งเดินมาพูดกับพิม “จริงพี่ คนอะไรมันจะสวยได้ขนาดนั้น แบ่งมาให้พิมสักนิด็ไม่ได้”พิมตอบ “เธอมีแฟนหรือยังน้องพิม”ลูกค้าหนุ่มถาม “พี่ไม่ถามเธอดูดีกว่า พิมไม่แน่ใจ”พิมตอบเลี่ยงทั้งที่รู้คำตอบมาเมื่อวานนี้ ในใจคิดไปว่า หากใครจีบคุณส้มเนี่ยต้องเจออเมริกาโน่ดับเบิ้ลโดสเลยนะ โดยเฉพาะช่วงนี้

               วันจันทร์พิมก็เล่าเรื่องราวให้เต้ฟัง ทั้งเรื่องวันสุกร์และวันเสาร์ ทำเอาเต้หัวเราะออกมาเบา และคนในเรื่องเล่าก็เดินมเข้ามาประจำที่เดิมในเวลาเดิม เหมือนเป็นภาพประจำของร้านนี้ไปเสียแล้ว แต่สิ่งที่ต่างออกไปในวันนั้นคือลูกค้าหนุ่มเมื่อวานที่น่าจะเป็นคนแรกที่กล้าเดินเข้าไปคุยกับเธอ แต่ก็เหมือนจะไม่สมหวังสักเท่าไร จากอาการที่เดินคอตกออกไปจากร้าน พอถึงเวลาเย็นส้มก็มาเล่าให้พิมฟังว่าเค้าเดินเข้ามาชวนไปกินข้าว “แล้วพี่ส้มตอบไปว่าไงคะ”พิมถามอย่างสงสัย “ถ้ากินทีร้านนี้ได้ทุกวันเลยค่ะ”ส้มตอบ “ปฏิเสธแบบเนียนๆเลยพี่”เต้กล่าวเสริม “พี่ไม่ได้จะปฏิเสธ พี่คิดงั้นจริงๆ”ส้มแก้ต่าง “พี่ส้มไม่คิดจะมีแฟนเลยหรือพี่”พิมถาม “ก็คิดนะ แต่งานก็ต้องมาก่อนปะ อย่างไรพี่ก็จะมานั่งทำงานที่นี่ ว่าจะหาแถวนี้เต้โสดไหม”ส้มตอบพร้อมกับมองหน้าเต้อย่างจริงจัง “พี่เอาจริงดิ น้องหนูโสดนะ”พิมถามก่อนที่แต่จะตอบอะไร “เอาจริงดิ เต้ก็ขยันทำมาหากินดี”ส้มตอบสีหน้าจริงจังขึ้นมากกว่าเดิม “ไม่ดีกว่าพี่ พี่เป็นพี่พวกผมแบบนี้ดีแล้ว”เต้รีบออกตัว “ว้า เซ้งเลย”ส้มหันมายิ้

               หลังจากที่คุณส้มกลับไป พิมกับเต้ก็คุยกันถึงเรื่องวันนี้ “สบายทั้งชาติเลยนะเต้”พิมแซว “โอ้ยพี่ ผมมองแกเป็นพี่มาตลอดคิดภาพเป็นแฟนแกไม่ออกเลย”เต้ตอบ “แต่แกดูเอาจริงมากเลยนะ”พิมต่อความ “จริงพี่ เราเป็นเพื่อนแกไปแบบนี้แหละ ผมว่าน่ารักดี”เต้ตอบ “ลูกค้าคนนั้นเป็นไงบ้างวะเนี่ย โดนกาแฟเอสเปรสโซ่ร้อน3ช๊อตเข้าไป”พิมพูดถึงลูกค้าที่เข้าไปจีบคุณส้ม “ลวกปวก ตั้งแต่คำแรกเลยพี่”เต้ตอบทั้งสองจึงหัวเราะออกมา

วันต่อมา

               “คุณส้มเนี่ยเหมือนกาแฟจริงๆน้องพิม”ลูกค้าคนเมื่อมามาแอบคุญกับพิมที่หน้าบาร์ “อย่างไงพี่”พิมแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “แรกๆก็ใจสั่น ยังไม่ทันไรตาสว่างเลย”เขาตอบ “ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”พิมถามต่อ “พี่เข้าใจเลย ทำไมไม่มีใครจีบเธอ ในหัวน่าจะมีแต่เรื่องงาน”เขาตอบ พี่ไปคุยตอนเธอทำงานหรือเปล่า”พิมพยายามแก้ตัวให้ “พี่ไม่ลองดีกว่า”เขาตอบ

               “น้องพิม น้องเต้ พี่จะบอกว่า พี่จะไม่อยู่สองอาทิตย์นะ พี่ไปทำร้านที่เชียงใหม่ให้เพื่อน”คุณส้มเดินมาคุยเหมือนกับมาลางาน “ตามสบายเลยพี่ แต่ร้านกะเงียบๆหน่อยนะเนี่ย นางกวักไม่มา”พิมแซว “แหมสองอาทิตย์เอง”ส้มแก้เขิน “หลายหมื่นเลยนะ”เต้เสริม “น่าๆ พี่ขอลางานหน่อย เดี๋ยวเอาเมล็ดมาฝาก”ส้มตอบกลับ “ตามสบายพี่ พวกเราพูดเล่น”พิมตอบ “พี่ค่อยสบายใจหน่อย”ส้มตอบพร้อมกับหัวเราะออกมา

หลายวันผ่านไป

               “พอพี่แกไม่อยู่ ร้านมันหงอยๆจริงๆเนอะ”พิมพูดกับเต้ “ก็แกเป็นกาแฟนี่นาพี่ ดื่มทุกวันบ่อยๆมันกก็ขาดไม่ได้”เต้ตอบ “แล้วเต้ไม่สนกินกาแฟมั่งเหรอ”พิมแซว “ไม่พี่ กินชาเขียวเหมือนเดิมดีแล้ว”เต้พูดพร้อมกับหยิบแก้วชาเขียวขึ้นมาดูด หลายๆวันในช่วงนั้นลูกค้าหลายๆคนก็มาถามถึงส้ม พิมก็ได้แต่บอกว่าเธอไปทำงาน พิมแอบกังวลเหมือนกันว่าลูกค้าจะหายไป แต่ก็โชคดีที่ลูกค้ายังติดกาแฟจริงของร้าน ไม่น้อยกว่ากาแฟที่อยู่ร่างสาวสาย

               “พี่พิมๆ พี่โทรมา”เสียงเรียกจากเต้ ที่ทำให้ลูกค้าหันมาครึ่งร้าน ก่อนพิมวิ่งมารับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะพี่ส้ม มีอะไรให้รับใช้คะ”พิมรับสาย “ไม่มีอะไรแค่จะบอกว่าวันนี้เปิดร้านแล้วรอพี่หน่อย พี่จะเอาของไปแวะไปให้”ส้มตอบมาในสาย “พรุ่งนี้ก็ได้นี่พี่”พิมกล่าวอย่างเกรงใจ “มันเยอะๆ พี่เกรงใจลูกค้าคนอื่นด้วย”ส้มตอบ ทำเอาพิมไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร ทั้งสองจึงต้องอยู่รอ ซึ่งเธอก็มาไม่เย็นนัก พร้อมกับของฝากสองสามถุงใหญ่ๆ “พิมเข้าใจแล้วว่าทำไมไม่เอามาตอนเช้า”พิมกล่าวพร้อมกับไปช่วยเธอถือของ “พี่ไม่รู้ว่าชอบอะไรเลยซื้อมาหมดเลย”ส้มตอบพร้อมกับหยิบของส่งให้พิมกับเต้คนละถุง เธอซื้อของฝากแทบทุกอย่างที่นึกออกในเชียงใหม่ “เยอะไปไหมพี่”เต้ถาม “ก็วันหลังก็ เอามาทำอะไรให้พี่เกินก็ได้”ส้มตอบ “งั้นพรุ่งนี้พวกเราขอเลี้ยงพี่ส้มวันนึงนะ”พิมเสนอ ส้มก็พยักหน้าตอบรับ

               วันรุ่งขึ้นส้มกลับมาที่มุมประจำอีกครั้ง บรรยากาศก็ดีขึ้นทันตา จนพิมถึงกับพูดกับเต้ว่า “ร้านเราขาดกาแฟส้มไม่ได้จริงๆ”พิมพูดพร้อมกับยิ้ม “แล้วพี่จะเลี้ยงอะไรแก แกน่าจะซื้อมาฝากเราหลายพันเลยนะ”เต้ถาม “ไม่ต้องไปคิดเยอะเต้ แกไม่ใส่ใจเรื่องนั้นหรอกพี่ว่า ทำสปาเกตตี้ใส่อั่วให้แกไป”พิมตอบ “ก็จริง ของพี่”เต้ยอมรับ

เวลาผ่านไป เหมือนชีวิตการงานของส้มเริ่มลงตัวขึ้น  เช่นเดียวกับร้านของพิมที่ลูกค้าก็เริ่มอยู่ตัว มันเหมือนอีกตัวตนหนึ่งของแต่ละคนเริ่มปรากฏ เป็นคนที่ดูสดใส โดยเฉพาะสมที่เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากคนที่ดูสง่างาม น่าค้นหา กลายเป็นสาววัยรุ่นที่สดใส “พี่ส้มถ้าแต่งใสกว่านี้พิมจะไม่กล้าเรียกพี่แล้วนะ”พิมแซวทันทีที่ส้มเดินมาถึงบาร์ “แล้วแต่พี่พิมเลยค่ะ”ส้มตอบพร้อมกับหัวเราะทำเอาพิมไปไม่ถูก “ผมไม่ช่วยนะพี่พิม”เต้ออกตัว “เออ ทั้งสองคน ปิดร้านสักอาทิตย์ได้มะ ไปเที่ยวกัน”ส้มกล่าวชวน “ไปได้ ไม่ต้องปิดพี่ส้ม ให้น้องๆช่วยดูแลได้”พิมตอบ “พี่จะชวนไปเที่ยวกัน เหนือไปรีสอร์ที่พี่เปิดไว้จากน้ำพักน้ำแรง”ส้มเริ่มแนะนำ “ที่พี่หายไปตอนนั้นอะนะ”พิมถาม “ใช่ๆ นั่นแหละ ไอ้ที่เร่งงานก็เพราะหาเงินมาลงไอ้นี่แหละ”ส้มตอบ “อยากเห็นจังว่าจะสวยขนาดไหน”พิมพูดในขณะที่ตาลุกวาว “ไม่ขนาดนั้น อย่าคาดหวังสูง”ส้มรีบถ่อมตัว ก่อนจะเดินไปนั่งยังที่ประจำ

“น้องส้ม สบายดีนะครับ”หนุ่มใจกล้าคนเดิมกล่าวทักทาย “ค่ะ ช่วงนี้ดีขึ้นเยอะเลย”เธอตอบ “เสาร์อาทิตย์หน้าว่างไหมครับ”เขาถาม “ทำไมหรอคะ”เธอถามกลับ “พี่อยากชวนน้องส้มไปทานข้าวครับ จะเป็นร้านนี้ก็ได้”เขาตอบ “ส้มรอเพื่อนตอบนัดอยู่ค่ะ ว่าพวกเขาว่างไหม ส้มว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน”เธอตอบแบบเลี่ยง “พี่รอคำตอบอยู่นะครับ”เขาตอบพร้อมกับเดินออกมายังบาร์ “ยังไม่เข็ดเหรอพี่”พิมที่เห็นเหตการณ์ตลอดแซวทันทีที่เขาเดินมาถึง “คุณส้มเนี่ยจะกี่ครั้งก็ยังน่าพยายาม”เขาตอบ “แล้วแต่พี่เลย ขอให้ได้ขอให้โดน”พิมตอบทั้งที่พอจะเดาผลได้อยู่แล้ว “สมพรปากนะน้องพิม”เขาตอบ “ค่ะ ว่าแต่วันนี้รับอะไรดีคะ”พิมตัดบท “เหมือนเดิมเลย”เขาตอบ พอกาแฟเสร็จเขาก็รีบหยิบ แล้วเดินไปหาที่นั่ง

ส้มก็พิมพ์แชทหาเพื่อนทันที ซึ่งก็ไม่ใช่ใครหรอก ก็สองพี่น้องที่อยู่หลังบาร์นั่นแหละ ว่าต้องไปกลับเธอแล้วเธอไม่อยากทานข้าวกับพี่ที่พยายามจะเข้าหาเธอ ซึ่งพิมกับเต้ก็พร้อมจะช่วยพี่สาวคนสำคัญคนนี้อยู่แล้ว ก็เลยตอบรับไป ส้มไม่รอช้าจัดการจองที่พัก ที่เป็นของตัวเองทันที ก่อนจะเดินไปหา พ่อหนุ่มใจกล้าคนนั้น

“ขอโทษนะคะพี่”ส้มเรียก “น้องส้มว่างไปกับพี่เหรอครับ”เขารีบดักทาง “เปล่าค่ะส้มจะบอกว่าส้มไม่ว่าง เพื่อนพึ่งตอบมาว่าไป”เธอตอบ “โอเคครับ ไว้โอกาสหน้านะครับ”เขากล่าวส่งท้ายก่อนที่เธอจะเดินกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง สิ่งที่ส้มคิดอยู่ในใจคือถ้าวันนั้นเขายอมกินข้าวกับเธอที่ร้านนี้ตั้งแต่แรก ตอนนี้เขากับเธออาจได้คบกันไปแล้ว แต่วันนี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว

พอไม่สมหวังพ่อหนุ่มใจกล้าก็เดินกลับมาที่บาร์เพื่อจ่ายเงิน “เป็นไงพี่”พิมแกล้งถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว “กาแฟ แก้วนี้มันคงขมไปสำหรับพี่”เขาตอบ “เอาน่าพี่ ไว้รอแก้วอื่นนะ”พิมปลอบใจ เขาไม่พูดอะไร เพียงแต่มองไปส้ม ก่อนจะถอนหายใจออกมา พิมยิ้มให้กำลังใจแทนคำพูด ก่อนที่เขาจะเดินจากไป

วันนั้นก็เป็นอีกวันที่ส้มอยู่จนร้านปิด ไม่ใช่เพราะงานแต่รอที่เมาท์แตกกับพนักงานทั้งสอง พอประตูรั้วปิดลง เหลือเพียงรถสามคันที่จอดอยู่ ส้มก็เดินมาด้วยท่าทีที่สดใส “ขอบใจมากน้องๆ แต่จะไปกันจริงๆใช่ไหม”ส้มถาม “ไปสิพี่ แต่ติดแฟนเต้ไปอีกคนได้ไหม”พิมถาม แต่คนที่ทำหน้าน่าสงสารคือเต้ “ได้สิ ว่าแต่เต้มีแฟนนานแล้วเหรอ”เธอตอบพร้อมกับหันมามองค้อน “นานแล้วพี่ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเลย ตอนนี้อยู่เชียงใหม่พอดี”เต้ตอบ “อ่าวเหรอ ไม่ได้ชื่อจูนใช่ไหม”ส้มถาม “ชื่อจูนพี่หน้าตาแบบนี้”เต้โชว์รูปหน้าจอโทรศัพท์ให้ดู “คนนี้ตกแต่งภายในให้พี่เอง น้องเต้ชอบกินชาเขียวนี่เอง มิน่าล่ะไม่ยอมกินกาแฟส้ม 555”เธอแซวพร้อมกับขำออกมาเอง พิมเองก็เผลอขำออกมาเพราะนึกถึงเหตการณ์ในวันที่ส้มพูดว่าอยากได้เต้เป็นแฟนวันนั้น “พิมถามอะไรอย่างสิพี่ส้ม ทำไมถึงเป็นชาเขียว555”พิมแซวต่อทันที “พอๆเลยพี่สองคน”เต้พยายามห้าม “ก็ถึงแม้จะหวาน แต่จริงๆก็เข้มไม่แพ้กาแฟอย่างพี่หรอก”ส้มตอบพร้อมกับยักคิ้ว พอพูดจบทุกอย่างก็ถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะของสาวๆ เต้ก็ได้แต่นั่งยิ้ม “ว่าแต่พี่ส้มไม่คิดจะมีแฟนแล้วเหรอ”พิมถามต่อ “ไม่แล้วน้องพิม น้องเต้ พี่มีพวกเราแล้วก็ชาเขียวก็พอและ”พิมตอบพร้อมกับแซวไปพร้อมๆกัน “น่าเสียดายที่ไม่มีหนุ่มไหน ได้ดื่มกาแฟดีๆแก้วนี้ ถ้าทนความเข้มตอนแรกๆได้ คงจะรู้ว่าลึกๆหวานขนาดไหน”พิมกล่าวพร้อมกับหันไปสบตาส้มด้วยแววตาจริงจัง “ถ้าดีขนาดนั้น พี่เก็บไว้กินเองแหละดีแล้ว”ส้มตอบ ทำให้ทั้ง3คนหัวเราะออกมา

วันไปเที่ยวมาถึง เมื่อทัน3คนเดินไปถึงรีสอร์ทของส้มกับเพื่อน โดยมีจูนรออยู่แล้ว “อ้าว นี่รู้จักกันเหรอพี่ส้ม”จูนทักทันที่เห็นทั้ง3คน “ใช่สิ นี่ไงเต้ที่พี่เล่าให้ฟัง555”ส้มตอบพร้อมกับหัวเราะให้กลับความโลกกลม “โหนี่เกือบต้องเผารีสอร์ทนี้ทิ้งแล้วนะพี่ จะแย่งแฟนน้องซะงั้น”จูนพูดพร้อมกับทำหน้าจริงจัง “ตอนเต้โชว์รูปแกพี่ก็ตกใจเหมือนกัน ว่าแต่มันคงจะกล้าทิ้งแกมาคบพี่หรอก”ส้มตอบ “ก็ลงกล้าสิ จะเผาทั้งมอไซ ทั้งรีสอร์ทเลย”จูนตอบพร้อมทำหน้าดุ “เห็นไหมๆพี่บอกแล้ว”ส้มหันไปกระซิบพิมก่อนจะแอบขำกัน2คน เต้ที่รู้เรื่องดีได้แต่ยิ้ม ส่วนจูนก็งงจนกระทั่งทุกคนต้องเล่าให้ฟัง

หลังจากจบทริป ส้มก็มาที่ร้านน้อยลง เพราะได้เวลาที่เธอจะออกไปใช้ชีวิตแบบจิบกาแฟอร่อยๆ รับผลตอบแทนของการที่ทนกินกาแฟขมๆมาเป็นปี แต่รสชาติที่เธอคุ้นเคยที่สุดก็คือกาแฟฝีมือของพิมกับเต้ จึงต้องแวะเวียนกลับมาทักทายอยู่เสมอๆ

“ร้านน้องพิมนี่ดีเนอะ พอกาแฟอย่างคุณส้มไปก็มีชาไทย หรือมะนาวโซดามาแทน”พ่อหนุ่มใจกล้ากระซิบกับพิม “ดีแล้วพี่ เดี๋ยวลูกค้าหายถ้าไม่มี”พิมตอบทั้งๆที่จริงเธอไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้ เพราะเธอเชื่อวว่าสิ่งที่ดึงดูดลูกค้าเข้ามาจริงๆก็คือบรรยากาศ รสชาติ และการบริการที่ดี ส่วนกาแฟในร่างมนุษย์อย่างส้มก็ยังแวะมาทำให้ ใจของใครหลายๆคนเต้นแรงอยู่เป็นครั้งคราว

“ใครมาตอนนี้เนี่ยจะปิดร้านอยู่แล้ว”พิมหันไปพูดกับเต้เมื่อมีรถที่ไม่คุ้นตามาจอดที่หน้าร้าน “น้องๆ พี่กลับมาแล้ว”เสียงหนึ่งดังมาแต่ไกล ไม่ใช่ใครที่ไหนส้มนั่นเอง “พี่ส้มมาอะไรป่านนี้จะปิดร้านแล้วเนี่ย”พิมถามด้วยน้ำเสียงโมโห แต่สิหน้านั้นเป็นไปในทางตรงข้าม “พี่ก็จะมากินกาแฟแบบที่พี่ชอบทุกสุดไง”ส้มตอบ “ก็มาตอนเปิดร้านก็ได้นี่พี่”พิมถาม “ไม่สิ พี่หมายถึงพวกเราสองคน กาแฟของพี่ ในแบบที่ไม่ผสมอะไร”ส้มตอบพร้อมกับยิ้ม “วันนี้มาทางนี้เหรอพี่ แล้วไอ้จูนล่ะ”เต้ถาม “อ้าว ทำไมเต้รู้”ส้มถาม “อ้าว ก็มันบอกผมว่าจะมาเลยคิดว่าน่าจะมากับพี่”เต้ตอบ “โอ้ยยายจูนเอ้ย แล้วมันบอกว่าจะเซอร์ไพส์”ส้มบ่น ยังไม่ทันขาดคำจูนก็เดินทำท่าทางตัวลีบมา “พี่ส้มหนูลืมว่าบอกเต้ว่าจะมาหามันวันนี้”จูนพูดพร้อมกับเกาหัว “เออเออช่างมันเถอะ ว่าแต่สบายดี ขายดีเหมือนเดิมนะน้องๆ”ส้มถาม “ก็ดีพี่ พอไม่มีกาแฟแบบพี่ ก็มีพวกชาไทย ชานม น้ำหวานมาแทน หนุ่มชอบกว่าอีก จิบง่ายไม่ขม แต่ชาเขียวคงไม่มีใครกล้าจิบกลัวบาริสต้าหนูต่อยเอา”พิมตอบพร้อมกับเสียงหัวของส้มกับพิม แล้วสีแดงบนใบหน้าของอีกสองคน “แล้วเจ้เมื่อไรจะมีแฟนเนี่ย”จูนรีบตัดบทพร้อมกับแซวกลับ “อ้าวจูนกาแฟดีอย่างเจ้ ต้องเพรียวๆแบบนี้แหละถึงจะอร่อย”ส้มตอบพร้อมกับหันไปค้อน ก่อนทั้งสี่คนจะเข้ามากอดกันกลม