เมื่อไม่นานมานี้ ปี2559
ณ สะพานบุญ กว๊านพะเยา
เวลาเย็นๆเกือบค่ำ
“คุณคะรบกวนถ่ายรูปให้หน่อย ได้มั๊ยคะ”เสียงหวานไหว้วานตากล้องหนุ่ม “ได้ครับ แต่อาจไม่ค่อยสวยนะครับ”เสียงเขาตอบ “อะไรคุณ เป็นตากล้องไม่ใช่หรอ จะไม่สวยได้ไง”เสียงตอบพร้อมรอยยิ้ม “ปกติผมถ่ายแต่ธรรมชาติครับไม่ค่อยได้ถ่ายคน”เขาตอบไปตามจริง “เอาน่าคุณ ฉันไม่ซีเรียสขนาดนั้นหรอก แค่อยากได้รูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกเฉยๆ”เธอตอบ เขาจึงรับมือถือจากเธอมาถ่ายภาพ
“ขอบคุณค่ะ”เสียงตอบหวานๆจากเธอ “ลองเช็ครูปก่อนนะครับว่าโอเคไหม”เขาถาม เธอจึงหยิบรูปขึ้นมาดู “โหคุณ นี่คือไม่สวยของคุณหรอเนี่ย”เสียงเธอตอบ “ถ้าคุณชอบ ผมก็โอเคครับ”เขายิ้มด้วยความดีใจ “คุณเป็นช่างภาพอาชีพหรอ”เธอถามด้วยความสงสัย “อ๋อไม่ขนาดนั้นหรอกครับ แค่ชอบถ่ายรูปครับ”เขาตอบ “โหฝีมือขนาดนี้ ทำเป็นอาชีพเถอะฉันว่า”เธอกล่าวชม “ถ้ามันเป็นอาชีพมันอาจจะไม่ออกมาสวยแบบนี้ก็ได้นะคุณ ผมไม่ชอบแต่งรูป ผมชอบให้มันเป็นแบบที่มันเป็น”เขาตอบ “ชอบธรรมชาติขนาดนั้น”เธอกล่าวเสริม เขายิ้มตอบแทนคำตอบรับ ทั้งสองพากันคุยเรื่องท่องเที่ยวอย่างสนุกสนาน
“พรุ่งนี้กลับหรือยังคุณ”เธอถาม “ยังครับผมอยู่อีกสองวันครับ”เขาตอบ “พรุ่งนี้มาถ่ายรูปให้หน่อยสิ ฉันอยากได้รูปสวยๆเยอะ”เธอถาม “ได้สิ สักห้าโมงเย็น และกันคุณ แสงกำลังสวย”เขาตอบรับพร้อมกับนัดแนะ “จริงหรอคุณ ขอบคุณจริงๆ ดีใจส6ดๆ”เธอแสดงออกถึงอาการดีใจออกมาอย่างเต็มที่
แต่วันเวลาดีๆมักจะผ่านไปเร็ว เวลาที่ต้องล่ำลาก็มาถึง
“อะคุณนี่ไฟล์รูป”เขาพูดพร้อมกับแผ่นซีดีให้ “ขอบคุณมากเลยนะคะ มันคงเป็นทริปสุดท้ายที่ดี”เธอกล่าวด้วยแววตาที่เศร้าเล็กน้อย “ทริปสุดท้ายหมายความว่าไง หรอคุณ”เขาถาม “อ่อ ฉันไม่ได้เล่าให้คุณฟังหรอ ฉันกำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอก1ปี นี่เป็นทริปสดท้ายก่อนไปเรียนต่อน่ะคุณ”เธอตอบ “อ๋อ ไว้เรียนจบค่อยกลับมาเที่ยวใหม่ก็ได้นี่นา”เขาพูดกึ่งๆปลอบใจ “มันต้องปีเลยนะคุณ”เธอตอบน้ำตาคลอ
“นี่คุณฉันถามอะไรอย่างสิ เวลาเที่ยวคุณชอบอะไรที่สุด อย่างฉัน ฉันชอบถ่ายคนเยอะๆ”เธอถาม “สิ่งที่ผมชอบหรอ ผมชอบวิวนะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน”เขาตอบ เมื่อเดินมาถึงปลายสะพานที่ต้องแยกย้าย
“นี่คุณ ผมลืมถามชื่อคุณเลยผมชื่อภูมินะ”เขาถามพร้อมแนะนำตัว “ฉันวิวค่ะ”เธอตอบ
เขาถึงกับอึ้งไปเลยเมื่อนึกถึงคำตอบที่พึ่งตอบไปเมื่อสักครู่ “นี่คุณมุขปะเนี่ย”เขาถาม “ไม่มุขคุณฉันชื่อนี้จริงๆ ดีใจนะที่คุณชอบ555”เธอพูดเล่นตามสไตล์ของเธอ “แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม”เขาถาม “เอางี้คุณ หลังจากนี้4ปี วันที่เงาพระจันทร์ ตรงเสาต้นที่สิบสองตอนทุ่มนึง มาเจอกันตรงนี้แล้วกัน”เธอตอบ “โอเค”เขาตอบตกลงโดยไม่ทันคิดอะไร ทั้งสองก็ได้แยกย้ายกัน
เมื่อกลับถึงกรุงเทพ วิวก็นึกขึ้นมาได้ว่าไม่ได้ขออะไรที่จะติดต่อเขาไว้เลย
เธอได้เดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศตามกำหนดการ
เวลาว่างเธอมักจะดูเพจท่องเที่ยวต่างๆเผื่อเขาจะลงรูปอะไร ที่พอจะทำให้เธอหาทางติดต่อเขาได้ เพราะเธอไม่ยากผิดคำสัญญาแต่สองเดือนผ่านไปก็ไม่มีสิ่งที่เธอต้องการหาให้เธอเห็นแม้แต่น้อย
แต่แล้วสิ่งที่รอคอยก็เริ่มปรากฏ เสียงไลน์ดังขึ้น เพื่อนเธอส่งเพจท่องเที่ยวเพจหนึ่งมาให้เธอ เมื่อเธอดูเพจเธอแน่ใจทันทีว่าเป็นเขา ทั้งสไตล์การถ่ายรูป การบรรยายเป็นภาษาของเขาแน่นอน ชื่อเพจยิ่งทำให้เธอมั่นใจเพราะมันชื่อว่า”ไป รอ วิว” เธอแอบนึกเขินในใจนิดๆ แต่สิ่งที่ทำให้เธอมั่นใจสุดว่า เป็นเขาคือรูปเงาพระจันทร์ในน้ำ ที่ถูกถ่ายจากสะพานบุญ เธอแอบติดตามเขาเงียบๆ หวังว่าจะทักไปตอนเรียนจบ
ใน1สัปดาห์จะมีรูปพระจันทร์ในน้ำหลายๆที่ ราวกับว่าเขากำลังคำนวณเพื่อหาวันที่จะไปตามนัด
เวลาผ่านไปไม่กี่เดือน 19 สิงหาคม 2559
เหตุการณ์ที่วิวไม่ได้คาดฝันก็เกิดขึ้น สะพานบุญถูกลื้อ เพื่อคืนระบบนิเวศน์ให้กับกว๊านพะเยา เธอแอบหวั่นใจว่าจะไม่ได้ไปตามสัญญา
“ไม่เป็นไรเขามีเพจอยู่ถ้าเราอยากเจอ เราบอกเขาในข้อความได้”เธอคิดในใจ
หลังจากนั้นในเธอก็ติดตามเพจที่เธอมั่นใจว่าคือเขา และเป็นความหวังของเธอ
จนกระทั้งช่วงเวลาสุดท้ายของการศึกษาความวุ่นวายมาทางด้านการเรียนทำให้เธอไม่ได้ติดตามเพจ
และวันที่เดินทางกลับประเทศไทยก็มาถึง
สิ่งแรกที่เธอทำเมื่อมาถึงคือ ทักข้อความไปยังเพจ “ไป รอ วิว” แต่มันสายไปแล้วเพจได้ปิดตัวลงไป ในช่วงที่เธอวุ่นวาย โพสสุดท้ายระบุว่า “ผมคงต้องปิดเพจไปตามฝันจริงๆของผมสักที” น้ำตาของเธอไหล เพราะมันคือช่วงเวลาที่เธอวุ่นอยู่กับการศึกษานั่นเอง เธอได้แต่ทำใจที่จะไม่เจอภูมิอีก แต่จำทำอะไรได้ก็เธอกับเขาได้พบกันแค่วันเดียว มันคงเทียบอะไรไม่ได้กับความฝันของคนคนหนึ่ง เธอได้แต่ทำใจ
เธอกลับมาอยู่เมืองไทยได้7เดือน เธอลืมเรื่องนั้นไปสักพักแล้ว อยู่ดีมันก็แวบเข้ามาในความคิดของเธอ เธอตัดสินในไปที่พะเยา7วันเผื่อจะได้เจอเขา “เอาวะถ้า มันจะได้เจอมันก็ต้องได้เจอ
แต่แค่วันแรกที่ไปถึง การมาพะเยาครั้งนี้กลับทำให้ความรู้สึกของเธอแย่ลงกับการที่ไม่เจอภูมิอย่างที่ตั้งตารอ
ยิ่งเวลาใกล้จะหนึ่งทุ่มมันเหมือนใจเธอจะสลายลง
“เอาวะ เขาก็คนที่เจอวันเดียว จะเอาอะไรนักหนา”เธอพูดกับตัวเองเองคนเดียว ลุกขึ้นปาดน้ำตาแล้วหันหลังเดินกลับ
แต่เดินยังไม่ถึงที่พัก ฝนก็ตกลงมาซ้ำเติมความรู้สึกของเธอ
น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง แต่แยกไม่ออกระหว่างฝนกับน้ำตา
“วิวใช่วิวไหม”เสียงเรียกจากด้านหลังที่คุ้นเคยเธอรู้ดีว่าเสียงใครภูมิแน่ๆ เธอปาดน้ำตาซึ่งไม่รู้จะปาดทำไมแยกไม่ออกระหว่างฝนกับน้ำตา
“เข้าร่มก่อนวิว”เขาชวนเธอไปนั่งรอฝนหยุดที่ร้านอาหาร
บทสนทนาเริ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อความเศร้าในใจเธอได้หายไป
“นี่มันหนึ่งในเท่าไรเนี่ยที่คุณจะมาเจอฉันได้ในวันนี้ ปาฏิหาริย์ชัด”วิวถามด้วยความดีใจ “ปาฏิหาริย์อะไรของคุณ ผมมารอทุกวันจะปีแล้ว เพจก็ปิดไปเพราะไม่มีเวลาไปที่อื่น”คำตอบของเขาทำเธอถึงกับตกใจและคลายข้อสงสัยของคำถามถัดไปที่กำลังจะถาม “ไปเพจไปรอวิวของคุณเนี่ยนะ”เธอตอบเขินๆ “ก็ใช่ แต่การถ่ายวิวสวยๆเนี่ย มันก็ต้องมันนั่งรอเหมือนกัน”เขาตอบ “คุณยอมทิ้งเพจมารอฉันเลยหรอ”เธอถามหยอดๆ “ใช่ ผมไม่อยากผิดนัดใคร”คำตอบของเขายิ่งทำให้เธอเริ่มไม่มันใจท่าทีของเขา “คุณนี่มันเหมือนเดิมจริงๆเลยภูมิ”เธอตอบกลับ “พรุ่งนี้มาถ่ายรูปไหม ไม่ได้ถ่ายคนมานานและ”เขาชวน “ได้ดิ”เธอตอบรับ
เมื่อแยกย้ายกับไปถึงที่พักวิวคิดขึ้นมาในใจว่าเขาคิดกับเธอแค่เพื่อน เขาแค่รักษาสัญญา แต่มันก็ยังดีที่ได้มาเจออีกครั้ง คงได้ไปเที่ยวอีกหลายทริป เธอไม่นึกเสียดายอะไรที่เขาไม่ได้คิดแบบที่เธอหวัง
วันรุ่งขึ้นภูมิก็มาถ่ายรูปให้เธอตามนัด เมื่อถึงเวลาที่ต้องแยกย้าย เธอคิดเข้าข้างตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง คนที่ยอมทิ้งเพจที่คนกดถูกใจเป็นแสนเผื่อมารอเธอจะคิดกับเธอแค่เพื่อนจริงๆหรอ
เธอรวบรวมความกล้าถามเขาไปตรงๆ “ภูมิ วิวถามตรงๆภูมิคิดอย่างไงก็วิว”
“อ้าว เราบอกไปแล้วนี่”คำตอบของเขาทำเอาเธอนึกเสียใจข้างใน แต่ไม่กล้าแสดงออกมา
“นั่นสินะ ภูมิพึ่งบอกเมือวาน ว่าแค่มาตามสัญญา”เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม
มันทำให้เธอรู้ว่าการเจอภูมิแม่งคือมิตรภาพที่โคตรดีแม้ว่าจะเป็นคนที่เจอกันแค่วันเดียว
แต่ก็ยังรักษาสัญญาขนาดนี้
ได้เพื่อนแบบนี้สักคนในชีวิตก็นับว่าคุ้มค่ามากมาย มิตรภาพดีๆนั้นไม่ได้สำคัญว่าเจอกันกี่วัน
มันสำคัญที่เราจะให้ความสำคัญกับมันแค่ไหนต่างหาก
“ไม่ใช่สิ ที่เราบอกวันแรกสิ ว่าเราชอบวิว”
บอกแล้วใช้ไหม ให้อ่านจนบรรทัดสุดท้าย
คนเขียนได้กล่าวไว้
0 ความคิดเห็น