ทราเวล สตอรรี่ ตอนที่5 จนกว่าจะเจอ

              

                “ฝนตกแบบนี้พรุ่งนี้เช้าจะเห็นพระอาทิตย์ไหมเนี่ยแก”เสียงหนึ่งทักขึ้นท่ามกลางเสียงฝนที่ดัง “เอาเถอะพวกแกไปก่อนเถอะเผื่อหมอกจะไม่หนา”เสียงตอบจากเจนบล็อกเกอร์สาวตอบ “แกก็ตลอดแหละไอ้เจน สมชื่อเพจไปจนกว่าจะเจอจริงๆ”เสียงหนึ่งแซว

เช้าวันรุ่งขึ้น

            เมื่อเพื่อนๆในกลุ่มเห็นว่าหมอกที่หน้ารีสอร์ทหนาก็ตัดสินใจไม่ออกจากที่พัก ส่งให้เจนไปยังภูชี้เพ้อเพียงลำพัง ทางขึ้นในวันนั้นค่อนข้างโล่ง เพราะทุกคนรู้ดีว่าภาพที่เจอจะไม่ใช้อย่าที่หวัง แต่ไม่ใช่สำหรับเจนเธอยังแบกกล้องพร้อมขาตั้งแบบเต็มสูตร  พร้อมที่บันทึกภาพตลอดเวลา โดยที่ไม่สนใจว่าภาพที่ถ่ายได้มันจะเป็นเหมือนที่ใครคาดหวังหรือไม่ เดินผ่านระยะทางไม่ถึง1กิโลเมตร แต่สำหรับทางที่มีความชันแล้วมันไม่ใช่ใกล้เลย

            เมื่อเดินไปถึงยอดภู เธอแทบจะเป็นคนแรกที่ขึ้นมา เธอเลือกมุมที่ตัวเองต้องการ ตั้งอุปกรณ์ทุกอย่างที่จำเป็น สรุปแล้วไม่ต่างจากการเปิดสติถ่ายรูปย่อมๆเลยทีเดียว ซึ่งมันก็ดูมากไปเสียด้วยซ้ำสำหรับการถ่ายวิว

            เวลาผ่านประมาณครึ่งชั่วโมง ผู้คนก็เริ่มทยอยขึ้นมาเป็นปกติ จนเริ่มหนาตา แต่ที่นั่งที่ชิดขอบหน้าผา จึงทำให้ไม่มีใครมาบังหน้ากล้องเธอได้อย่างแน่นอน เธอเฝ้ารอเวลาที่ดวงอาทิตย์จะโผล่ขึ้นมาบนขอบฟ้า ถึงแม้ว่ามันจะถูกบดบังทั้งดวงด้วยสายหมอกที่หนาแน่น จากฝนที่กระหน่ำตกลงมาเมื่อกลางดึก จนใครหลายๆคนหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปสายหมอกแล้วเดินจากไป การเช็คอินก็มีแต่คำพูดบ่น ว่าไม่เห็นเหมือนที่รีวิวเลย เวลาผ่านไปจนเลยเวลาที่จะเก็บภาพได้ เจนก็เริ่มเก็บกล้องของตัวเอง ซึ่งก็แทบจะเป็นคนสุดท้ายอยู่แล้ว

“มันน่าผิดหวังเนอะคุณ”เสียงชายหนุ่มทักมาจากด้านข้างๆ “สำหรับฉันแล้วไม่นะคุณ เรารู้อยู่แล้วว่ามันมีโอกาสน้อยมาที่จะได้ภาพในแบบที่ต้องการ”เจนตอบ “คุณนี่มองโลกในแง่ดีจังครับ”เขากล่าวชมแกมประชดเล็กน้อย เจนไม่ตอบด้วยคำพูดเพียงแต่ส่งยิ้มในแบบฉบับของคนที่เปี่ยมด้วยความหวังให้เท่านั้น “ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ ผมภูมิครับ”เขาถามพร้อมกับแนะนำตัว “เจนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”เธอกล่าวตอบ หลังจากเก็บของเสร็จเธอก็เตรียมจะเดินลงจากภู เพื่อเดินทางกลับไปยังที่พัก “แล้วคุณจะขึ้นมาอีกไหม”เขาเอ่ยถามก่อนที่เธอจะเดินลง “มาสิคะ ฉันมีเวลาอีก2-3วันที่จะอยู่ที่นี่”เธอตอบ “แล้วถ้าฝนตกล่ะ”เขาถามต่อ “คำตอบเดิมค่ะ เธอยิ้มพร้อมกลับเดินจากไป

            เจนเดินทางกลับไปยังที่พัก เพื่อนๆของเธอกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าที่รีสอร์ทจัดเตรียมไว้ให้ “เป็นไง ได้ไหมเจน”เพื่อนคนหนึ่งถาม “ไม่ได้สิแก แต่ภาพทะเลหมอกก็สวยดีนะ”เจนตอบพร้อมกับยิ้มแห้ง “แล้วนี่แกจะอยู่ต่อคนเดียวจริงๆใช่ไหมเนี่ย”เพื่อนถามต่อ “คงต้องอย่างนั้นแหละ ฉันตั้งใจแล้ว เหมือนกับชื่อเพจที่ตั้งนั่นแหละไปจนกว่าจะเจอ”เจนตอบ “เออๆ ช่างแกเถอะมากินข้าวกันก่อนจะหมดเวลากินแล้วเนี่ย”เพื่อนกล่าวชวน เจนไม่รอช้าเดินไปตักอาหารพร้อมกับนั่งลงรับประทานพร้อมกับเพื่อนๆ ก่อนที่ตอนสายๆเพื่อนจะแยกย้ายกับเจน เดินทางกลับกรุงเทพเพื่อไปทำงานต่อ เจนก็ขับรถไปเที่ยวสถานที่ใกล้ๆ เก็บไว้เป็นข้อมูลเสริมในการลงเพจ

            เช้าวันต่อมาเป็นวันจันทร์ ซึ่งไม่ใช่วันหยุดผู้คนแทบจะไม่มี เจนคิดไปแล้วว่า เธอน่าจะเป็นคนเดียวบนจุดชมวิวภูชี้เพ้อแห่งนี้ แต่เธอก็ยังทำตัวเหมือนกับเมื่อวาน คือตั้งมินิสตูถ่ายภาพส่วนตัวบนยอดภู เมื่อใกล้จะถึงเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้น พระอาทิตย์ก็ยังหลบซ่อนตัวหลังสายหมอกที่หนาเกินกว่าจะเห็นแสงแรกแห่งวัน เจนกลับนั่งยิ้ม สบายใจจนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังจนเธอต้องหันไปมอง ไม่ใช่ใครที่ไหน ภูนั่นเองเขามาตัวเปล่ากับมือถือเพียงเครื่องเดียวที่พอจะถ่ายภาพได้ “นี่คุณเจนมาจริงๆเหรอครับเนี่ย”เขาเอ่ยถาม “แน่นอนค่ะ”เจนตอบพร้อมกับหันไปยิ้ม “เมื่อคืนฝนตกหนักกว่าอีกนะคุณ นี่ผมกะว่าจะเป็นคนเดียวที่ขึ้นมาสักหน่อย”ภูกล่าวตอบ “ยากหน่อยนะคะ 555”เธอตอบพร้อมกับเสียงหัวเราะ “คุณเจนทำให้ผมนึกถึงตัวเองสมัยก่อนเลย”อยู่ดีดีภูก็เกริ่นขึ้นมา “อย่างไรคะ”เธอถามอย่างสนใจ “เล่าและก็อาย เมื่อเดือนก่อนผมไปแอบชอบสาวคนหนึ่ง ผมเลยไปร้านที่เธอชอบไปนั่งทำงานทุกวัน หวังว่าสักวันเธอจะหันมามอง ผ่านไป21วันคุณเชื่อไหม เธอไม่เคยหันมาเลย”ภูเล่า “ขนาดนั้นเลยเหรอคุณ ฉันเป็นกำลังใจให้นะคะ”เจนกล่าวปลอบ “แล้วคุณจะรอพระอาทิตย์ของคุณได้กี่วันกัน”เขาถาม เจนหยุดคิดไปชั่วครู่ “เอาแค่นานกว่าที่คุณจะพยายามเป็นคนเดียวที่มาที่นี่ก็พอ”เจนตอบแบบกวนๆ “พรุ่งนี้ผมก็กลับแล้วครับ”เขาตอบ “ช่วยไปได้นะคุณ ฉันมันต้องไปจนกว่าจะเจอ”เจนตอบ “เหมือนชื่อเพจที่ผมชอบเลยคุณเจน คุณก็ชอบเหมือนกันเหรอครับ”เขาถามโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังนั่งคุยอยู่กับเจ้าของเพจ “ชอบสิคุณ ไม่ชอบจะมานั่งทำมันทำไม”เธอตอบพร้อมกับหันไปยักคิ้วให้ หลังจากนั้นภูก็ขอถ่ายรูปด้วย แต่เจนก็บอกว่าอย่าลงนะคะ จนกว่าเจนจะเปิดเผยตัวตนในเพจพร้อมกับหัวเราะส่งท้าย ซึ่งเขาก็ยอมรับข้อตกลง

            ภูเดินทางกลับมาถึงกรุงเทพ สิ่งหนึ่งที่เขายังอยากรูปไม่หายก็คือ เจนจะไปตามล่าพระอาทิตย์ที่ภูชี้เพ้อได้อีกกี่วัน และแล้วเรื่องราวก็เฉย เธอลงรูปสิบเอ็ดรูป รูปสุดท้ายคือวิวเบื้องหน้าตรงจุดที่พวกเขาได้เจอกัน ที่มีพระอาทิตย์ในยามเช้าผ่านสายหมอกจางๆ ซึ่งมองแล้วหายากเสียยิ่งกว่า ภาพพระอาทิตย์โพล่พ้นทิวเขาแบบที่เห็นทั่วไปเสียอีก เขาคิดในใจไปว่า พี่เจนนี่มันสมชื่อเพจจริงๆ แต่ที่ทำให้เขาต้องสะดุดเสียยิ่งกว่าความสวยงามก็คือข้อความที่เธอใช้ “คุณจะเสียใจที่อยู่ตรงนั้นแล้วเธอไม่เคยหันมา หรือมารู้ที่หลังว่าวันทีเธอหันมาคุณไม่อยู่ตรงนั้น” ความรู้สึกเหมือนโดนมีดปีกกลางอก แต่ก็อดขำไม่ได้ ถึงความแสบที่มีในตัวของเจน ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน แต่หน้ากวนๆของเธอลอยมาชัดเจน

3ปีผ่านไป

            “คุณเจนคะ มีข้อความจากแฟนคลับ อยากให้คุณแจนได้อ่านค่ะ”เสียงของแอดมินคนหนึ่งบอกให้เจนเปิดอ่านข้อความที่น่าจะสำคัญ เจนยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเหมือนกับการทำเพจนี้ของเธอมันสำเร็จอย่างสูงสุด

พี่เจนครับผมภูที่เจอกันที่ภูชี้เพ้อวันนั้น ผมไม่รู้จะขอบคุณพี่อย่างไร ผมกำลังจะแต่งงานกับสาวที่เล่าให้ฟัง

ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้พี่เจนมาร่วมงานครับ

            วันนั้นเจนและคนในสำนักงานของเธอ ดูมีความสุขมากว่าการเติบโตใดๆของเพจไปจนกว่าจะเจอ

            ในวันแต่งงาน เจนไปร่วมงานแต่งเป็นคนสุดท้าย ซึ่งแน่นอนว่าซองที่เธอใส่เงินมันจะอยู่บนสุด เมื่อภูและเจ้าสาวแกะซอง ภูก็ขำ เธอใส่ซองแค่20บาท แต่เจ้าสาวของเขาดูจะไม่ขำด้วย ภูจึงเล่าเรื่องให้ฟังว่า คนนี้แหละที่บอกเราอ้อมๆให้มารอเธอ จนเราได้แต่งงานกันในวันนี้ จริงๆเราอยากจะเอามาใส่ในงานแต่ง แต่พี่เจนแกไม่เปิดเผยตัวตนในเพจไง “พี่เจนนี่แสบเนอะ”เจ้าสาวกล่าวขึ้น “มาก”ภูเสริม

            หลังจากกลับไปเจนก็โพสรูปตัวเองกอดขอภูขึ้นเพจ พร้อมกับรูปที่ถ่ายในวันแต่งงาน พร้อมกับข้อความว่า

“การอคอยอาจไร้ค่า เพียงเพราะว่ามันไม่นานพอ

ดีใจด้วยไอ้น้องชาย

ปล.พี่เขียนหน้าสุดท้ายในสมุด”

            ภูกับเจ้าสาวที่กำลังซึ้งกับรูปภูชี้เพ้อในวันนั้น ก็อาจจะเป็นคนแรกๆที่เห็นโพสนี้ ภูจึงรีบไปหยีบสมุดอวยพรมาเปิดไปหน้าสุดท้าย รูปที่ถ่ายวิวที่เป็นแรงพลักดันความรักครั้งนี้ก็หล่นลงมา พอเขาหยิบขึ้นมาดูก็ยิ้ม พร้อมกับดึงภรรยามากอด ก่อนจะตัดสินใจแสดงความคิดเห็นตอบไปว่า “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างพี่เจน แต่ใส่ซอง20บาทนี่สมกับเป็นพี่จริงๆ”

“โทษทีน้อง หยิบไปแต่รูปลืมหยิบเงิน”เจนตอบ