ทราเวล สตอรรี่ ตอนที่4 ไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นเพราะคน

 

            ชายหาดอันแสนสงบ ไม่ต่างอะไรกับชายหาดส่วนตัว หญิงสาวนั่งท่ามกลางแสงแดดอ่อน เหยียดปลายเท้าจุ่มไปในน้ำทะเล ราวกลับจะถ่ายความทุกข์ใจไปกับสายน้ำ “เจนมาถ่ายรูปกันได้แล้ว”เสียงเรียกจากกลุ่มเพื่อนทำให้เธอต้องลุกออกจากภวังค์ตรงนั้น สีหน้าผ่อนคลายหายไปในทันที ครู่หนึ่งมันแสดงออกมาถึงความไม่พอใจได้อย่างชัดเจน แต่เพียงเสี้ยวของเวลามันก็กลับกลายเป็นรอยยิ้มสดใจที่พร้อมจะถ่ายภาพในทันที

            ในขณะที่เธอถ่ายรูปไปเธอเหลือบสายตา ไปเห็นหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ท่าทางทะมัดทแมง กับชุดขายาว รองเท้าผ้าใบที่ดูและจะเหมาะกับการปีนเขามากกว่ามาทะเล  นั่งวาดภาพอยู่ที่โขดหิน ภาพที่เธอเห็นมันดูสบายๆในแบบที่เธอต้องการ เธอหันมามองตัวเองพลาดคิดในหัวว่า ทำไมฉันไม่ทำแบบเธอ ด้วยความอยากรู้จักมันทำให้เธอเดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวในทันที เหมือนหญิงสาวจะได้ยินเสียงฝี เท้าของเธอ เขาจึงหันหน้ามามอง สีหน้าดูไม่ทุกข์ไม่สุข ยกมือห้ามไม่ให้เธอเดินเข้าไป เหมือนกับจะบอกว่า ฉันต้องการเวลาส่วนตัว ซึ่งเธอก็ต้องทำตามอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เธอเดินกลับเข้าไปหากลุ่มเพื่อนตามเดิม

            ดวงอาทิตย์คล้อยลงไปเรื่อยๆจนท้องฟ้าใกล้จะเข้าสู่ยามเย็น หญิงสาวยังคงตั้งหน้าตั้งตาอยู่กับผลงานชิ้นเอกของเขา เจนยังเฝ้ามองเธอเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอลุกขึ้นยืน เหยียดแขนขึ้นตรงเพื่อผ่อนคลายอิริยาบถ และค่อยๆเก็บของใส่กระเป๋าสะพาย ท่าทางการเดินลงจากโขดหินของเธอ คล่องแคร่วเหมือนกับที่เจนจินตนาการไว้ เธอเดินไปยังบ้านพักหลังเล็กๆที่อยู่ไม่ห่างจากพวกเธอมานัก เธอหายเข้าไปในบ้านพักสักครู่ ก็เดินออกมาพร้อมชุดลงเล่นน้ำทะเล ในรูปแบบที่ต่างไปจากเจนและเพื่อนๆ มันดูเหมาะกับการแข่งขันกีฬามากกว่าการเล่นน้ำทะเล และมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ทันทีที่เธอลงมาในทะเล เธอเดินผ่านด้านหลังของเจนและเพื่อนๆ ไปยังจุดทะน้ำลึกพอสมควร ก่อนจะลอยตัวขึ้นว่ายน้ำไปไกลจากชายฝั่ง แล้วลอยตัวมองท้องฟ้า เธอลอยตัวอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพวกเจนขึ้นจากน้ำ ไปเตรียมจัดงานเลี้ยงในคืนนี้ เธอจึงว่ายเข้าฝั่ง ก่อนจะหายเข้าไปในบ้านพักของเธอ

            เจนสนุกอยู่ในงานปาร์ตี้ของเธอกับเพื่อน แต่สายตายังจ้องมองมาที่บ้านของหญิงสาวเป็นช่วงๆ และแล้วประตูหน้าบ้านพักก็เปิดออก เธอถือแก้วน้ำส่วนตัวเดินตรงมายังปาร์ตี้ของเจนและเพื่อนๆ แน่นอนว่าเธอเดินตรงเข้ามาหาเจน เจนที่สังเกตเห็นก็คิดว่าเธอคงจะเดินเข้ามาต่อว่าที่เธอไปรบกวนเมื่อกลางวัน แต่เมื่อเธอเดินเข้ามาในระยะเจนก็ได้ยินเสียงเธอพูด “ขอโทษด้วยนะคะเมื่อตอนกลางวัน พอดีฉันไม่อยากคุยกับใครในตอนนั้น เลยเสียมารยาทไป”เสียงจากปากหญิงสาวทำให้เจนโล่งใจ “อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะฉันต่างหากที่จะเข้าไปรบกวนคุณ เอ่อคุณ”เจนตอบพร้อมกับพยายามถามชื่อเธอ “แอนค่ะ”เธอกล่าวแนะนำตัว “มาคนเดียวเหรอคะ”เจนถามต่อ “ใช่ค่ะ ที่นี่เหมาะกับการมาคนเดียวแบบสุดๆสำหรับแอน”เธอตอบ “ทำไมเหรอคะ”เจนถามด้วยความสงสัย “จะให้อธิบายคงยาก แต่ถ้าคุณเอ่อ แอนลืมถามชื่อคุณ”แอนเอ่ยถามขณะกำลังจะพูดอะไรสักอย่างที่เจนสนใจอย่างมาก “เจนค่ะ”เธอรีบตอบในทันที “ถ้าคุณเจนอยากรู้ตามแอนมาก็ได้ค่ะ แล้วน่าจะเข้าใจเอง ที่ๆแอนจะพาไปไม่ไกล เพื่อนคุณเจนก็มองเราเห็น”แอนตอบ “โอเคค่ะเดี๋ยวเจนบอกเพื่อนก่อน”เจนตอบตกลงก่อนจะหันไปบอกเพื่อนว่ากำลังจะไปที่ไหนสักที่กับคนแปลกหน้า

            พอเจนเดินกับมาแอนก็เดินนำไปที่โขดหินตรงมุมหาด ซึ่งสามารถมองเห็นจากตรงที่มีงานเลี้ยงของพวกเธอจริงมันทำให้เธอสบายใจที่จะอยู่ตรงนี้  แอนเดินไปนั่งในมุมหนึ่งที่ถ้ามองไปทางขวาก็จะเห็นงานปาร์ตี้ของคนที่มาพักที่รีสอร์ทที่วุ่นวาย มองไปทางซ้ายจะเห็นหมู่บ้านชาวประมงที่เงียบสนิท “ลองนั่งดูนะคะคุณเจน แล้วอาจเข้าใจ”แอนกล่าวชวน เจนไม่พูดอะไรเคลื่อนตัวลงไปนั่งข้างเ “หลังจากนี้เราจะไม่คุยกันนะคะ สักครึ่งชั่วโมง อยากขยับไปนั่งตรงไหน มองอะไรก็ตามใจเลย”แอนกล่าวเสริม ไม่รู้เวลาผ่านไปนานสักแค่ไหน ทั้งสองคนผลัดกันลุกขึ้นยืน ย้ายที่นั่งวนไปมาเหมือนไม่อีกคนอยู่ เจนรู้สึกได้ปลดปล่อยความเครียดจริงๆ ภาพดาว ท้องทะเล หรือแม้แต่หมูบ้านที่สงบมันช่วยให้เธอสลัดความทุกออกไปจากใจได้ราวกับแอนมีเวทย์มนต์ “เป็นอย่างไรบ้างคะคุณเจน”เสียงหนึ่งดังเข้ามาทำให้เจนตกใจ “อ๋อ ดีมากเลยค่ะ ดีจนเหลือเชื่อเลย”เจนตอบ “ขอโทษที่ขัดจังหวะนะคะ แต่มันดึกแล้ว และอีกสักพักไฟมันจะมืดมันจะอันตราย แอนว่าเรากลับไปแถวที่พักดีกว่า”แอนกล่าว “อ๋อค่ะ”เจนตอบรับถึงแม้ว่าจริงๆแล้วเธอยังอยากจะอยู่ตรงนี้ไปอีกนานๆ แอนเดินแยกกลับไปที่พัก ส่วนเจนก็เดินกลับไปยังงานเลี้ยงของเพื่อนๆที่เริ่มมีอาการเมาเล็กน้อย แต่งานเลี้ยงไม่มีท่าทีว่าจะเลิกรา เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมดูเวลาก็รู้ตัวว่าได้ใช้เวลาตรงนั้นไปเกือบ2ชั่วโมง

            “มันดีขนาดนันเลยเหรอแก หายไปเป็นชั่วโมง”เพื่อนของเจนคนหนึ่งเอ่ยถาม “ใช่แกมันสวยมาก”เจนตอบสั้นๆ ก่อนจะไปร่วมงานปาร์ตี้ต่อ เจนรู้สึกสนุกน้อยลง แต่กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

เช้าวันต่อมา ที่สถานที่จัดเลี้ยง อาหารเช้า เพื่อนๆของเจนไม่มีใครตื่นเพราะน่าจะยังเมาค้างกันอยู่จากปาร์ตี้เมื่อคืน ที่น่าจะมีขึ้นอีกในคืนนี้ ในช่วงวันหยุดยาว พวกเธอมักจะออกมาหาความสุขในรูปแบบนี้เสมอ แต่แอนกลับมาพร้อมเป้ ที่แสดงให้เห็นว่าเธอพร้อมจะเดินทางกลับในวันนี้ เจนจึงถือโอกาสเดินเข้าไปนั่งกับเธอ “ขอนั่งด้วยนะคะ คุณแอน”เจนขออนุญาต “ได้ค่ะ แต่ว่าเรียกแอนเฉยก็ได้ง่ายดี”แอนกล่าว “ได้เลย แอนกลับวันนเหรอคะ”เจนเอ่ยถาม “ใช่ค่ะ บบรจุดประสงค์แล้วก้ไปต่อดีกว่า”แอนตอบ “จุดประสงค์”เจนพูดด้วยเสียงสูงแสดงออกให้รู้ว่าเธอสงสัยในความหมาย “อ๋อ แอนมาที่นี่เพื่อวาดรูปรูปนั้น เสร็จแล้วก็ไปที่อื่นดีกว่า”แอนตอบ “อ๋อ เจนอยากเห็นจัง”เจนกล่าวในเชิงขอร้อง “อืม แอนเก็บไปแล้ว แต่เดี๋ยวจะลงไว้ในIG เจนเข้าไปดูได้นะ”แอนพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้ดู มันเป็นอินสตราแกรมที่ไม่มีรูปของเธอแม้แต่รูปเดียว มีแต่รูปถ่าย และรูปวาด “โหสวยๆทั้งนั้นเลย”เจนกล่าวชม “ก็คงเหมือนเจ้าของนั่นแหละค่ะ”แอนตอบ วันนี้เธอดูเป็นคนละคนกับเมื่อวานอย่างชัดเจน ความสงสัยที่ไม่กล้าถามเกิดขึ้นมามายในหัวเจน แต่ไม่กล้าถาม จนแอนแบกกระเป๋าเดินจากไปทิ้งความสงสัยไว้อย่างนั้น

“มึงถึงกับตื่นมาส่งเขาเลยเหรอเจน”เพื่อนของเธอแซวหลังจากที่เธอเล่าเรื่องให้ฟัง “ส่งห่าอะไร กูตื่นมากินข้าวเช้า เขามีบริการ พวกมึงเมาค้างไม่ตื่นกันเอง”เจนตอบ “เออเออ วันนี้ย้ายไปปาร์ตี้ตรงนั้นไหม ก็อยากรู้ว่ามันดีขนาดไหน”เพื่อนคนหนึ่งเสนอ “แล้วแต่พวกมึงเลย”เจนตอบรับ

เวลาผ่านไปจนถึงเวลาปารตี้อีกครั้ง พวกเธอก็เตรียมการสำหรับปาร์ตี้ในคืนนี้ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากนอนจากรังน้ำแข็ง แล้วก็อาหารที่สั่งมาจากข้างนอกเพราะย้ายเตามาลำบาก เสียงเพลงก็ได้แค่จากลำโพงเล็กๆ และแล้วก็ถึงเวลางานปาร์ตี้ “มึงมันสวยจริงๆว่ะเจน”เพื่อนคนหนึ่งกล่าว “กูบอกแล้ว”เจนตอบพร้อมกับหันไปยิ้มแบบภูมิใจ เพื่อนๆดูมีความสุขมากๆกับการได้มาปาร์ตี้ตรงนี้ แต่สำหรับเจนแล้วมันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เธอได้รับเมื่อวาน เธอแต่คิดในใจว่ามันเป็นเพราะตัวแอน หรือว่าเวทย์มนต์อะไร

ขณะนั่งรถกลับจากการไปเที่ยว สิ่งที่เจนเฝ้ารอไม่ใช่การกลับไปถึงที่หมาย แต่เป็นการแจ้งเตือนจากอินสตราแกรม เธอรอที่จะดูที่แอนวาดในวันนั้น แต่รูปนั้นก็ยังไม่มา แต่สิ่งหนึ่งที่เธอได้รับกลับมาจากไปครั้งนี้ก็คือ ความสุขและพลังในการทำงานที่ไม่เหมือนกับการไปครั้งอื่นๆ

“เป็นอะไรคะน้องเจน ช่วงนี้เวลาอยู่คนเดียวแล้วยิ้มน้องยิ้มใหญ่”พี่ในทำงานคนหนึ่งทักขึ้น “ไม่มีอะไรค่ะ เจนได้ไปเที่ยวหยุดยาวมาก็เลยอารมณ์ดี”เจนตอบ “ไปมาหลังรอบก็ไม่เป็นนี่นา”พี่เขาซักต่อ “พี่ไม่สังเกตเห็นมากกว่ามั้งคะ”เธอตอบพร้อมกับยิ้มที่มากกว่าเดิม “ก็ได้ๆ พี่ไม่ถามและ”พี่คนนั้นตัดบท ในขณะที่พี่คนนั้นเดินออกไปยังไม่พ้นสายตา เสียงเตือนจากอินสตราแกรมก็ดังขึ้น ปกติแล้วในเวลางานเธอจะไม่หยิบขึ้นมาดู แต่พอเห็นชื่อที่แจ้งเตือนเธอก็หยิบมือถือเดินออกไปเข้าห้องน้ำทันที

รูปที่เธอรอคอยก็ถูกโพสต์ลงตามที่รอคอย ภาพที่แอนวัดคือภาพวาดในมุมเดิม ที่โทนแสงไล่ไปตามแต่ละเวลา พร้อมกับอีกภาพคือภาพถ่ายที่ถูกตัดต่อมาเรียงกัน มันดูสวยงามเกินกว่าที่เจนจะจินตนาการได้เลย แต่เธอไม่มีเวลาจะชื่นชมมันมาก เธอรับปิดจอโทรศัพท์แล้วกลับไปทำงาน

พอถึงเวลาเลิกงาน เจนก็ตัดสินใจทักไปหาแอน ใจความคือรูปสวยมาก ตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ อยากจะเจออีกสักครั้ง สักพักแอนก็ตอบมาว่า เธออยู่กรุงเทพ วันนี้จะแฮงค์เอ้าท์ที่นี่ แวะมาเจอได้ เจนตัดสินใจไม่ยากในการที่จะไปเจอแอน

ประมาณสี่ทุ่ม เจนก็ไปถึงร้านอยู่บนดาดฟ้า เสียงเพลงไปดังมากแอนมาคนเดียว การแต่งตัวไม่ต่างจากวันนั้นมาก แค่เปลี่ยนจากเสื้อยืดเป็นเชิ้ตเท่านั้นเอง “สวัสดีค่ะแอน ไม่คิดว่าเราจะมาเจอกันในที่นี่ได้เลย”เจนกล่าวทักทายและเผลอพูดสิ่งที่คิดออกไป “อ๋อ แอนไปทุกที่ที่แอนอยากไปแหละค่ะ ไม่ค่อยซ้ำ เดาทางยากค่ะ”แอนตอบ “ดีจังค่ะ”เจนกล่าวตอบรับ แอนยังคงคุยสนุกเหมือนเดิม ไม่ต่างจากวันนั้น มันทำให้เจนรู้สึกได้เลยว่าแอนคือคนที่ทำให้เธอมีความสุข ก่อนที่จะแยกกันในค่ำคืนนี้ เจนก็หันไปมองหน้าแอนพร้อมกับรอยยิ้ม “อยู่กับคุณแอนแล้วเจนมีความสุข เหมือนได้เติมพลังในการไปทำงานในวันจันทร์เลยค่ะ”เจนพูดพร้อมกับยิ้ม “ยินดีค่ะ งั้นถ้าเจนหมดไฟวันไหนทักหาได้เรานะ”แอนตอบ

วันจันทร์ต่อมา เจนแทบจะอยากหมดไฟในการทำงานเร็ว เพราะเธออยากจะเจอแอน แต่เธอก็ไม่อยากโกหกคนที่มอบสิ่งดีๆให้กับเธอ แต่ไม่นานวันนั้นก็มาถึง เธอทักไปหาแอนทันทีในวันศุกร์ แอนก็นัดให้เธอไปที่เดิม

เมื่อเธอไปถึงแอนยังมาไม่ถึง เธอจึงโทรไปหาแอน “สวัสดีแอนเราถึงแล้วนะ”เธอพูดออกไปทันทีที่แอนรับสาย “เออ เจนอย่างพึ่งโกรธนะตอนนี้แอนอยู่เชียงใหม่”เสียงในสายตอบมา เจนไม่ได้โกรธแต่อย่างใด  แต่ในใจเธอผิดหวังอย่างรุนแรง และสงสัยว่าแล้วแอนนัดเธอมาทำไม “รอดูสตอรี่เรานะ”แอนตอบมาก่อนจะติดสายไป

เจนทำอะไรไม่ได้นอกจากสั่งอาหาร เครื่องดื่มมานั่งรอ แล้วแอนก็ลงสตอรรี่เป็นรูปแอนยืนอยู่ที่มุมหนึ่งของที่นี่ ใส่หูฟังมองออกไปยังวิวใจกลางเมือง พร้อมกับเพลงประกอบ มันทำให้เจนเข้าใจในทันทีว่าแอนต้องการให้เธอทำอะไร เธอหยิบโทรศัพท์ออกไป ใส่หูฟังเปิดเพลงเดียวกัน มองไปยังที่เดียวกัน ไม่กี่วินาทีที่เพลงเริ่มเล่น เจนรู้สึกได้ถึงความรู้สึกดี คล้ายกับวันนั้นที่ริมทะเล ความสงสัยทั้งหมดหายไปจากความคิดในทันที เธอเดินกลับมาที่โต๊ะหยิบเครื่องดื่มติดมือออกไปที่จุดเดิม และทำเหมือนเดิม เธอตกอยู่ในภวังค์ของความสุข จนไม่ได้สนใจอะไรเลย พอเธอรู้สึกพอก็กลับมาที่โต๊ะ ก็พบว่าแอนได้โพสรูปใหม่ พร้อมกับข้อความว่า “ไม่ใช่สถานที่ ไม่เกี่ยวกับบุคคล ไม่ใช่เวทมนต์ แต่เป็นวิธี” เจนนั่งยิ้มคนเดียวอีกครั้ง ไม่ต่างจากวันที่กลับมาจากทะเล

วันรุ่งขึ้นในขณะที่เจนนั่งทำงาน “คุณเจนคะมีวัสดุมาส่ง”เสียงพี่พนักงานต้อนรับเรียก เจนได้แต่สงสัยว่าใครส่งมา มันไม่ได้ระบุที่อยู่ผู้ส่ง แต่ชื่อคือแอน เธอรีบแกะดูในทันที เธอก็ตกใจเพราะมันคือรูปที่แอนวาดในวันนั้น มีกระดาษเขียนข้อความไว้ว่า “ไม่รับคืนนะเจน เก็บไว้ดูเวลาท้อนะ” เจนไม่ได้คิดว่าจะส่งคืน แต่สงสัยว่าแอนส่งมาถูกได้อย่างไร ชื่อจริง นามสกุลจริง แผนก ถูกต้องทุกอย่าง “แอนรู้ข้อมูลเราได้ไง”เจนทักข้อความไปทันที “ก็มันห้อยอยู่ที่คอเจนตลอดนี่นา”แอนตอบ “ถามอีกเรื่องทำไมถึงยกให้เรา”เจนถามต่อ “เพราะเจนคือคนที่รู้วิธี”ข้อความที่แอนตอบมาทำให้ให้เจนเก็บโทรศัพท์ ดึงกรอบรูปมากอด น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

แต่แล้วบรรยายกาศก็ถูกทำลายด้วยข้อความต่อไป “อย่าไปเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าพวกเราบ้า”ข้อความจากแอนทำให้เจนรีบปาดน้ำตา แล้วรีบทำงานต่อทันที